Ik gaf in 2010 ’s avonds een presentatie aan een grote groep mensen. Dat deed ik vaak en vond ik leuk om te doen. Aan het eind van die presentatie viel mijn hoofd ineens naar beneden en dat hoofd kon ik niet meer optillen. Ik ging zitten met mijn hand onder mijn kin, rondde de presentatie af en stuurde iedereen naar de bar. Na enkele minuten kwam de spierkracht terug. Dat was even schrikken.
Mijn lichaam stond al lange tijd ‘in brand’. Daar had ik een oplossing voor. Ik dronk iedere dag 25 koppen koffie, rookte 25 sigaren, slikte elke dag 1000mg paracetamol en 400mg naproxine. Ook ging ik om de 4-6 weken naar de fysio/manueel therapeut voor de steeds terugkerende rug-, nek en schouderklachten. Duizeligheid, hoge bloeddruk en pijn op de borst kwamen erbij. Exceem, darmstoornissen en nachtmerries volgden.
Die ochtend daarna ging ik naar de huisarts. Hij had mij al zo vaak gewaarschuwd. Nu is het klaar, zei hij. Ik kon me niet ziek melden, want ik was onmisbaar (dacht ik), maar nam uiteindelijk toch in goed onderling overleg 2 maanden ‘betaald verlof’. Dat was wel voldoende, dacht ik, ik ben er zo weer bovenop. Het liep even anders.
Toen ik eenmaal thuis zat, nam de vermoeidheid alleen maar toe. Ik kon 6 weken nog amper praten of lopen. Ik was volledig uitgeput en lag vrijwel de gehele dag op bed met de gordijnen dicht. Pas na 3 maanden kon ik wat wandelen. Ik deed van alles om beter te worden, maar werd van het kastje naar de muur geslingerd. Een psycholoog hielp mij niet verder, een cursus mindfulness of NLP ook niet. Ik kreeg goed bedoelde adviezen van iedereen om mij heen. Omdat de energie enigszins terugkwam, ging ik weer aan het werk.
Opnieuw aan het werk was vreemd. Ik merkte wel dat ik nog lang niet de ‘oude’ was. Ruim 6 maanden later kreeg ik ’s ochtends in de auto ineens last van overmatige transpiratie en werd ik misselijk. Dat was gelukkig dicht bij huis en mijn vrouw was nog thuis. Ik zei: ‘breng me maar naar het ziekenhuis, het is niet goed’. Zij reed. Binnen een uur lag ik op de operatietafel. De dokters zeiden dat ik afscheid van mijn vrouw moest nemen, want ze hadden geen idee wat ze zouden aantreffen in mijn lichaam.
De hartchirurg en zijn team deden fantastisch werk. Na de operatie vertelde de chirurg dat hij de laatste tijd vaker mensen op de operatietafel had, die daarvoor een burn-out hadden gehad. Ik vroeg hem naar de reden, maar dat wist hij niet. Dat verbaasde mij enorm en zette mij aan het denken. Ik ging mij verdiepen in alles over het lichaam, de geest, stress, burn-out en vermoeidheid. Ik dook in de wetenschap, sprak diverse specialisten en probeerde van alles uit.
Ik stopte met roken, ging weer sporten, ontdekte hoe ik echt kon ontspannen, besteedde aandacht aan voeding en viel 15 kilo af. Ik leerde te stoppen met piekeren en anders te denken over over bepaalde gebeurtenissen. Ik ontdekte dat er meer emoties zijn dan huilen en te luisteren naar mijn lichaam.
Een doorbraak kwam toen ik mezelf beter leerde kennen. Wat je over jezelf denkt, hoeft helemaal niet waar te zijn. Ik kwam in aanraking met een coach uit Amsterdam en ontdekte waar ik energie van kreeg en waar niet. Centraal staat daarin mensen helpen en niet cijfers verbeteren bij bedrijven in nood. Ik stopte als ‘interim manager’ en begon voor mezelf als coach. Mijn omvangrijke netwerk wilde mij graag ontvangen voor een kop koffie, maar er kwamen geen opdrachten. Uit andere kringen wel en na lang doorzetten. De mensen die ik begeleidde, waren snel en duurzaam weer topfit aan het werk. Wauw, mijn totaalaanpak, die ik had ontwikkeld, werkt!
De oprichting van The Human Battery Company volgde vanzelf. Sinds 2015 mogen we voor werkgevers en verzuimverzekeraars professionals en leidinggevenden 1-op-1 begeleiden bij verzuim door spanningsklachten (herstel) of (langdurig) verzuim te voorkomen. Arbodiensten en bedrijfsartsen verwijzen naar ons door. Dit werk is ook geen werk meer: ik ga iedere dag fluitend naar mijn werk en ga ook weer fluitend en vol energie naar huis.
Het is eigenlijk best simpel. Bij overspanning of burn-vutklachten ben je al geruime tijd uit balans en om die balans te herstellen, ga je veel dingen anders doen. De opdracht is dus een persoonlijke transitie en niet een bepaalde therapie. Het punt is echters, dat kun je niet alleen. Die transitie doe je uiteindelijk wel helemaal zelf, maar je hebt hulp nodig, want je ziet niet waar en hoe. Het gaat over het doorbreken van patronen, aanleren van nieuwe vaardigheden of maken van betere keuzes in werk of privé.
MEER OVER HET 1-OP-1 TRAJECTOp 1 januari 2015 ben ik als éénpitter gestart. Inmiddels werken we met een klein (multidisciplinair) team en hebben we vele opdrachtgevers en klanten mogen begeleiden naar duurzaam herstel bij verzuim.
De komende tijd gaan we ons bezig houden met mental fitness. Het werken aan je mentale gezondheid wordt net zo populair als trainen op een sportschool, dat is onze missie. We hebben daarvoor M-GYM ontwikkeld, een fitnessprogramma voor iedereen.
Drs. Theo Mommers